Foto 1 : Frank, Het lijkt mij dat de meeste foto's van de Koevering zijn. Foto 1 en 2 herken ik en zijn ook op de watersnoodtentoonstelling getoond voor zover ik weet en zijn zover ik weet de huisjes waar de fam. Schuurbiers is verdronken, dit was het hele gezin en ook een inwonende oom dhr Adriaan Heiligers als bijnaam had hij de Pon en men noemde hem ook de Pon Heijligers, de vrouw van Nico Schuurbiers was .......... Heijligers, een tante dus van Piet Heijligers.

Foto 2: Maar het kan ook het huisje zijn van de Fam Dekkers, dit waren de ouders van Neeltje en zijn ook verdronken, daarnaast woonde Cees en Marie Dekkers, dat was een aaneengesloten huis, Cees en Marie zijn gered, Marie woont nu ook nog in de Vossenpad. Maarten.

foto 3:

foto 4:

Foto 5 Kladse molen tijdens de watersnood

Frank,
Foto 5 herken als de molen van de Kladde en de woning daarvoor woonde toen Piet van Tillo en Joke Denissen, de dochters en zoon wonen in Lepelstraat zijnde Cor Tiny en Paul, daarnaast woonde Toon v/d Enden en zoon van Pleuntje, wij noemde hem de Smul. Hij is later naar de Schans verhuist. Toen ik nog heel jong was, dus direct na de oorlog woonde daar de oude Moort, ofwel Laanen de ouders van de Pieman (Piet Laanen) Toen de Oude Laanen overleed, is Mieke Roos, dit was dus de vrouw van de Oude Laanen, bij Piet (Pieman) in gaan wonen en is Toon van de Ende en Piet van Tillo daar gaan wonen.
Maarten

Foto 6

Foto 7

Watersnoodhuis Vriens Lepelstraat

foto 7 Hallo Jan,
Ik heb de foto’s van de watersnood 1953 bekeken. Foto 7 valt mij op en is bekend. Dijkhuisje half weggespoeld was van mijn opoe, Vriens- Vermeer Dit klein boerderijtje stond achterin het GLYMES, tegen de dijk aan. Misschien weet jij het ook nog wel.
Einde Glymeseweg, dan rechtsaf en na ong 150 mtr een T splitsing. Net over die splitsing, stond dat boerderijtje.Als je linksaf ging, kon je dan langs de dijk naar Nw Vosmeer rijden. M’n opoe Vriens en m’n Ome Theo Vriens zijn na de watersnood tijdelijk opgevangen Op de boerderij van de fam Maas. Daarna hebben ze in de Slotweg 1 gewoond (houten huisje). ( daar hebben wij ook nog gewoond) Dat houten huisje stond tussen de boerderij van Jan v Dongen en aan de andere kant woonden De fam Mertens.

Foto 8

Foto 9

Foto 10

Foto 7

Robert Bogers (71)
,,We hebben twee jaar lang de familie Van de Male uit Poortvliet gehuisvest bij ons op de boerderij Hoeve "t Slot in Lepelstraat. Ouders, tien kinderen en 24 koeien. Na die jaren hebben we nog lang contact gehouden.'' Bron BndeSDtem 27-01-2018.

JAN SOMERS MOEST ALS KLEIN JONGETJE SLACHTOFFERS HELPEN BEGRAVEN.Jan Somers (75) De bunkers waar de kinderlijkjes aanspoelden, staan er nog steeds. Ze zijn goed te zien vanaf de A4. Altijd wanneer Jan Somers (75) uit Lepelstraat langs de betonnen kolossen komt, keren de herinneringen aan de Watersnood terug. FOTO TONNY PRESSER/PIX4PROFS Bron BndeSDtem 27-01-2018.

Een ellendige periode was het, waarin hij als 10-jarig jongetje moest helpen om slachtoffers van de ramp te begraven. Het is pastoor Van Gastel die de scholier van het ene op het andere moment uit zijn kleine, overzichtelijke wereldje haalt. Enkele dagen na de ramp loopt de priester het klaslokaal in en roept: ,,Jantje Somers en Pietje van Thillo... Meekomen! Er moeten mensen worden begraven."
Misdienaar
Somers en zijn klasgenoot zijn misdienaar en rennen naar de kerk, trekken hun superplie aan, pakken wijwatervat en wijwaterkwast en gaan naar het kerkhof. ,,Daar zag ik voor het eerst dode mensen. Ik raakte er behoorlijk door van de kaart. Er lagen ook kinderen die ik van school kende. Kleuters... Lepelstraat ligt iets hoger en bleef droog, maar die kinderen woonden in lager gelegen polders. Ze waren verrast door het water, verdronken en daarna aangespoeld bij de bunkers."
Gebeden
Het besef dat er iets ergs aan de hand is, dringt niet meteen door tot de misdienaar: ,,Het ging allemaal zo snel, het leek wel routine. De grafdelver graaft een gat, de pastoor zegt zijn gebeden, wij staan ernaast in vol ornaat en de kist gaat de grond in. Het was een erg eenzame aangelegenheid. Toen we klaar waren, ging ik naar huis, zei 'dag' tegen mijn moeder en ging naar bed. Een dag later zat ik weer op school." Alsof er niets bijzonders was gebeurd. Niemand sprak over de tientallen begrafenissen, die weken aan een stuk doorgingen. Of over de overlevenden, die met lege ogen van verdriet en wanhoop werden ondergebracht in het patronaatsgebouw. ,Praten? Dat deden we niet. Heel vreemd, eigenlijk. Zelfs de pastoor heeft het er nooit meer over gehad." Maar de ramp heeft Somers nooit meer verlaten. Zeker niet rond februari en altijd wanneer het hard stormt, zoals vorige week. De herinnering zit diep bij de gepensioneerde onderwijzer. Net als de pijn. ,,Ik heb de ramp van zó dichtbij meegemaakt. Als jongetje van 10 dat de wijwaterkwast moet vasthouden bij de snelle begrafenis van veertien verdronken mensen. Alsof het lopendebandwerk was. Dat raak je nooit meer kwijt. Het zijn vreselijke herinneringen. Later heb ik er nachtmerries van gehad. En wanneer ik de bunkers zie, dan denk ik altijd weer aan de kindjes die daar zijn aangespoeld. In- en intriest.''